De stilte in de grot was bijna tastbaar. Maartje stopte abrupt toen ze een licht glanzend object tussen de rotsen zag liggen. Het was onregelmatig van vorm, alsof het ooit met precisie was gemaakt, maar nu door de tijd was aangetast. Het voelde koel en verrassend zwaar in haar hand. Ze noemde het de “brekstel”. De naam paste bij de vreemde symmetrie van het voorwerp, dat iets weg had van een kristal en een mechanisch onderdeel tegelijk. Terwijl ze het draaide, vroeg ze zich af: “Was dit een decoratief stuk, of een onderdeel van iets groters?” Ze voelde hoe de mysteries van de grot zich langzaam om haar heen sloten.